Σε μεγάλο βαθμό η ειρήνη στην πόλη δεν ήρθε με το τέλος του πολέμου. Ο διχασμός και η πολιτική αντιπαλότητα ήταν φανερά στοιχεία της δημόσιας ζωής. Αν και ο αφανισμός των Εβραίων έγινε σχετικά σύντομα γνωστός, η σιωπή που απλώθηκε είχε ως δικαιολογία τις έκτακτες πολιτικές συνθήκες και τον Εμφύλιο πόλεμο που είχε ξεσπάσει. Στην πραγματικότητα ήταν πολλοί αυτοί που είχαν διάφορους λόγους να ξεχαστεί το μαζικό έγκλημα του εκτοπισμού και της εξόντωσης της εβραϊκής κοινότητας. Οι ίδιοι οι Εβραίοι με μεγάλο κόπο και προσπάθεια προσπάθησαν να ανασυγκροτήσουν την διαλυμένη τους κοινότητα και να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο. Οι μαζικοί γάμοι και η μετανάστευση προς την Παλαιστίνη αποτελούσε μια λύση σε μια πόλη που ήταν ξένη πλέον και σε πολλές περιπτώσεις εχθρική.
Τα αντισημιτικά δημοσιεύματα του Τύπου συνεχίστηκαν και μετά τον πόλεμο και είχαν ως απώτερο στόχο το μεγάλο διακύβευμα: τις εβραϊκές περιουσίες. Πολλοί μεσεγγυούχοι, αυτοί δηλαδή που νέμονταν τα εβραϊκά ακίνητα, σπίτια, διαμερίσματα, καταστήματα και γραφεία, ήταν στις περισσότερες περιπτώσεις απρόθυμοι, αν όχι εχθρικοί, στην επιστροφή τους. Η δημιουργία Συνδέσμου Μισθωτών Ισραηλιτικών Ακινήτων και η σκληρή ανακοίνωση για την προστασία των συμφερόντων τους δείχνει και το μέγεθος του αγώνα που έπρεπε να καταβάλλει η Κοινότητα και οι εναπομείναντες Εβραίοι για να πάρουν πίσω τις περιουσίες τους.
Ανακοίνωση του Συνδέσμου Μεσεγγυούχων Ισραηλιτικών Ακινήτων